Doe ik het goed?

Freud dacht dat het iets anders was, maar neem het van mij aan, na meer dan drie decennia Sint-Jan weet ik: dit is de vraag die de mens, en in het bijzonder de bewegende mens, drijft.

"Kijk naar mij en oordeel !

Om aandacht vragen is een ding. Jezelf te grabbel gooien om ook nog beoordeeld te worden... vergt moed ! Toch zijn dit de twee essenties van wat jaarlijks gebeurt tijdens de basket-, volley- en voetbaltornooien die, na de Krokusvakantie, de middagpauzes op het college kleuren.

Ongezien heroïsch waren, tot zo'n tien jaar geleden, de basketbalwedstrijden. 
De plotse versnellingen door flitsend onverwachte combinaties, de base-ballpasses, de overheads, de weergaloze fakes, de concrete blocks, een goddelijke haak, een driepunter, een fast-break... 
Het werd allemaal nostalgie... met de komst van... de meisjes.

Minder jongens, minder macho's. De half-goden van het basketbal waren big boys op Air-Jordans in wapperende shorts tot kniehoogte, met ontblote schouders, norse blikken en handen als kolenscheppen. Waar zijn ze ? 
De ladies zijn meer dan ooit welkom, maar wanneer komen ze voor de dag met een substitueel of aanvullend initiatief dat ons even lyrisch maakt ?

Het volleybal, van zijn kant,heeft zich dan weer meer dan behoorlijk ontwikkeld. 

Zowat alle Sint-Janners voelen, na veel balvaardigheidswerk, in de loop van de derde graad plots aan waar het echt over gaat tussen de lijnen van een volleybalterrein. De geladenheid door een weergaloos gevoel van collectiviteit drijft de adrenaline niet zelden naar een "saturday-nightniveau"... lekker is dat !

Maar ook en vooral: er is een lerarenploeg! De Reto-ploeg die het tornooi wint, treedt als kers op de taart in het strijdperk tegen een legendarisch dream-team van teachers. Deze verzameling ouwe knarren in het zand laten bijten staat garant voor eeuwige roem en wordt slechts overstegen door die andere super-bowl in het koervoetbal.

Daar waar basketbal en volleybal slechts georganiseerd worden voor de derde graad, is er voor alle leeftijden, en dit sinds mensenheugnis: het koervoetbal !

Of je nu in't eerste of in't zesde zit, de finale van het koervoetbal halen is levensverlengend. Je betreedt een arena die omkneld wordt door een mensenmassa, je drijft op het gejuich... Is dit Old Trafford? Camp Nau? San Siro? Slechts enkele hardnekkige plassen maken duidelijk dat dit de speelplaats van het college moet zijn. Je knoopt voor de derde keer je veters en dan...

Hoe dan ook, het nec plus ultra was, is en zal altijd zijn: 

- behoren tot de ploeg die het mag opnemen tegen de leraren.

Wie die match wint... deed het goed... net als al die anderen.

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.